Njala

Op dit moment zijn we in Njala. Vandaag is het Learn en earn centrum geopend. Een centrum waar vrouwen terecht kunnen die mishandenld zijn maar waar ook computerlessen gegeven worden aan vrouwen en meisjes, trainingen in in het openbaar spreken zingen en dansen. De mensen komen van overal, alle dorpen die we in de afgelopen dagen bezocht hebben zijn vertegenwoordigd maar ook de chiefs uit de omgelegen dorpen zijn er, we hebben meet enkele van hen kennis gemaakt. Wanneer je in de dorpen bent is het alsof je in een film zit waar je wel deel van uit maakt. Mensen wonen in lemen hutjes, koken op vuur (dat is nog steeds de enige manier in het binnenland, slechts enkele rijken in Freetown kunnen zich gaas permiteren) er is nauwelijks eten de mensen leven van dag tot dag de wegen naar de dorpen zijn bijzonder slecht. Een keer hebben we met de wagen vast gezeten en moesten de mensen uit het nabijgelegen dorp ons komen helpen. Daarvoor moesten ze wel 1/2 uur lopen maar ze deden dat met alle plezier. Ondanks de ellende zijn de mensenbijzonder vriendelijk en gastvrij, ze koken wat ze hebben voor ons en we krijgen kippen, ananassen en veel streekproducten cadeau.
Terug naar het learn en earn centrum. Er zijn al ongeveer 300 menssen als we aankomen. Omdat het met behulp van het geld van onze stichting is betaald moeten wij het openen. ’s Morgens is er al veel vertraging omdat de vrchtwagen die Gladys had gehuurd om mensen mee op te halen een ongeluk heeft gehad. Met een vertraging van 3 uur starten we, de mensen zingen en dansen, er zjn enkele in traditionele maskers een gebruik dat na de oorlog verdwenen was maar weer langzaam terug komt. Dan eindeloze toeproken in Krio en Mende. Ik begin het langzaam een beetje te verstaan. Ik moet ook iets vertellen en dat gaat me gelukkig na elke dag oefenen in de dorpen goed af. Vervolgens een SL ritueel, een eerbetoon aan de doden dat we al eerder mochten meemaken. De doden worden aangeroepen en door de chiefs wordt er sterke drank op de grond gegoten alds teken dat de doden nog steeds bij ons zijn. Dan is de officiele opening, dat gebeurt door de Paramount Chief (lokaal hoofd van een soort provincie en de oudere broer van Gladys, een bijzonder aardige en wijze man) en zijn vrouw, Gard en ik. Er moet een lint worden doorgeknipt maar er is helaas geen schaar. Ik heb mijn verbandschaar in mijn handtas en er is grote hilariteit wanneer ik die te voorschijn haal. Je bent een nurse of niet. Het lint wordt doorgeknipt en het feest kan beginnen. Mensen worden opgegeven omgften te geven voor het centrum, er worden allerlei bedragen gedoneerd van 1 euro tot 500 euro door de Paramount Chief. Ieder geeft wat hij kan, dan krijgen wij weer geschenken, weer een kip, kleren en een hangmat voor Geert.
Hte is een geweldig feest, heel veel mensen kennen ons van dde afgelopen week en wij kennen hen, hun zorgen, we hebben een gedeelte van hun leven mogen meemaken. Ik denk dat we ons doel hebben bereikt!
Morgen terug naar Freetown maar eerst gaan we nog even naar de Peacevillage naar de baby kijken.
Misschien tot gauw, het is druk maar ik mis jullie wel allemaal!